Klankpoëzie
Klankpoëzie, of geluidspoëzie, is een vorm van poëzie waarbij de klank van taal centraal staat. De focus ligt op fonemen, ritme, intonatie, adem en timbre, terwijl de betekenis van de woorden vaak secundair of zelfs afwezig is. Poëzie in deze traditie maakt veel gebruik van niet-lexicale klanken, klanknabootsing, alliteratie en experimenten met klanksamenstelling en tempo. Het lezen kan live plaatsvinden of door middel van schriftelijke teksten die vooral de luisterervaring benadrukken.
Historisch gezien ontstond klankpoëzie in de avant-garde van de twintigste eeuw, met vroege experimenten in Dada
Technieken binnen klankpoëzie omvatten onder meer het manipuleren van klankpatronen, het inzetten van herhaling, variaties in