Intervalmetingen

Intervalmetingen verwijst naar het bepalen van de duur van een interval tussen twee gebeurtenissen, bijvoorbeeld de tijd tussen twee pulsen of het tijdsvenster waarin een gebeurtenis optreedt. Het wordt toegepast in elektronica, meet- en regellaboratoria, natuurkunde en sportevenementen waar nauwkeurige duraties van belang zijn. Intervalmetingen richten zich op zowel korte als lange intervallen en op de tijdsduur van signaalpulsoscilaties.

Methoden en instrumenten: start-stop-meting met een klok, time-to-digital converters (TDC’s), tijdmeting met interval counters en digitale opslagoscilloscopen. Voor hoge precisie worden klokken gebruikt met lange termijn stabiliteit, zoals atomaire klokken of GPS-geleide oscillatoren. In software kan een tijdsinterval worden bepaald door timestamping met een systeemklok en het tellen van klokcycli. Meetapparatuur levert vaak ook grenzen aan resolutie en jitter, wat de nauwkeurigheid beïnvloedt.

Nauwkeurigheid en onzekerheid: de nauwkeurigheid hangt af van klokresolutie, jitter, vertragingen in signaalpaden en dead time. Kalibratie tegen referenties en traceerbaarheid aan standaarden (zoals UTC) is gebruikelijk. Bij intervalmetingen wordt vaak een onzekerheidsbudget opgesteld om de betrouwbaarheid van de meting aan te geven en om herhaalbaarheid te garanderen.

Toepassingen: timing in digitale systemen en netwerken, karakterisering van pulsen, meting van wachttijden in wetenschappelijke experimenten, sporttijdmetingen en productieprocessen waar tijdsmetingen een kritieke parameter vormen.

Overwegingen bij selectie: de keuze van meetinstrument hangt af van het gewenste intervalbereik, de voorgestelde resolutie en de benodigde nauwkeurigheid. Belangrijke factoren zijn jitter, dead time, referenties en de mogelijkheid tot kalibratie en traceerbaarheid.