Ijsdikte

Ijsdikte is de afstand tussen het ijsoppervlak en de waterbodem van een wateroppervlak dat bevroren is. De dikte is een belangrijkste indicator voor de sterkte van het ijs en daarmee voor de veiligheid bij activiteiten als wandelen, schaatsen en rijden. In zoetwatermeren en rivieren varieert de dikte sterk per locatie en seizoen; in zoutwater of getijdengebieden kunnen ijslagen verschillen door zoutgehalte en stroming. Omdat ijs van nature onregelmatig kan zijn, moet dikte lokaal en ter plaatse gemeten worden.

Diktemeting gebeurt op verschillende manieren. Direct meten door een ijsboor of een gat te boren en de afstand tot waterbodem te meten is gebruikelijk voor snelle checks. Ook kan men op meerdere punten langs de rand en in het midden meten om variatie in kaart te brengen. Daarnaast bestaan er meer geavanceerde methoden zoals sonar/echografie onder water of ground-penetrating radar voor grotere gebieden. Het is belangrijk om meerdere metingen uit te voeren en nooit te vertrouwen op één punt.

Factoren die de dikte beïnvloeden zijn onder meer de temperatuurgeschiedenis en het duurtempo van onder 0 graden, waterdiepte, stroming en wind, en of er sneeuwdek bovenop ligt (sneeuw werkt isolerend). Ook zoutgehalte speelt een rol bij zee-ijs. Plotselinge dooi, smeltwater en brij-ige delen kunnen de sterkte aanzienlijk verminderen, zelfs bij relatief stevige gemiddelde diktes.

Algemene richtlijnen voor veiligheid zijn regionaal bepaald en kunnen per jaar verschillen. In veel gebieden geldt circa 7 centimeter als minimum voor wandelactiviteiten, circa 15 centimeter voor lichte voertuigen zoals sneeuwscooters, en 20–30 centimeter voor kleine auto’s; zwaardere voertuigen vereisen vaak een nog grotere dikte. Aangeraden is altijd lokale waarschuwingen te controleren en meerdere metingen uit te voeren, zeker bij sneeuwdek of zichtbare scheuren en stromende randen.