Hoogvlaktes

Hoogvlaktes zijn vlakke of licht golvende landschappen die op grote hoogte boven zeeniveau liggen. Ze vormen omvangrijke, relatief egale oppervlakken die in reliëf sterk afstaan van de omringende bergen en dalen. In geografische zin onderscheiden hoogvlaktes zich door hun hoogte en hun uitgestrektheid boven omliggende topografische kenmerken.

De vorming van hoogvlaktes verloopt via verschillende processen. Ze ontstaan vaak door opheffing van delen van de aardkorst doordat tectonische krachten platen omhoogduwen, gevolgd door langdurige erosie die omliggende terrein uitsnijdt en een plat oppervlak achterlaat. Soms spelen vulkanische activiteit en lagen sedimentaire afzettingen een rol. Het oppervlak varieert van brede, vlakke plateaus tot hoogvlaktes met rotsachtige randen en mesas.

Het klimaat op hoogvlaktes is doorgaans koeler en vaak droger dan in lager gelegen gebieden, met grotere dag-nacht- en seizoenafhankelijke temperatuursverschillen. De vegetatie verschilt per regio, maar veel hoogvlaktes kennen graslanden of alpiene ecosystemen die zijn aangepast aan koude, wind en beperkte neerslag. Waterlopen lopen vaak over lange vlakke trajecten en kunnen meren of uitgestrekte steppegebieden vormen.

Bekende voorbeelden wereldwijd zijn de Qinghai-Tibet Plateau in Centraal-Azië; de Altiplano in de Andes; de Ethiopian Highlands; de Deccan Hoogvlakte in India; de Colorado Plateau in Noord-Amerika en de Mongoolse Plateau. Deze regio’s spelen een belangrijke rol in landbouw, veeteelt, cultuur en geologisch onderzoek en zijn onderwerp van veel wetenschappelijke studies.

---