Gehoorcapaciteit

Gehoorcapaciteit is het vermogen van het gehoorapparaat om geluid waar te nemen, te lokaliseren en te verstaan. In medische context verwijst het vaak naar de hoorgrens of drempel, gemeten in decibel gehoorniveau (dB HL) over een bepaald frequentiegebied, meestal van circa 250 tot 8000 Hz. De normale capaciteit voor volwassenen wordt doorgaans gedefinieerd als gehoordrempels tussen 0 en ongeveer 20 dB HL.

Gehoorvermogen wordt vastgesteld met audiometrie. Pure-tone audiometrie bepaalt de drempels per frequentie, terwijl spraaktesten aangeven hoeveel spraak iemand in verschillende omstandigheden kan verstaan. Soms wordt ook de middenoorfunctie onderzocht met tympanometrie. Het begrip gehoorcapaciteit omvat naast detectie ook het vermogen om spraak te verstaan in lawaai en andere uitdagende luisteromstandigheden.

Gehoorverlies wordt geclassificeerd naar drempels: mild (26–40 dB), matig (41–55 dB), matig-ernstig (56–70 dB), ernstig (71–90 dB) en diep (>90 dB). Verliezen kunnen uni- of bilateraal zijn en kunnen geleidelijk ontstaan of plots optreden. Oorzaken zijn onder meer veroudering, langdurige lawaaiblootstelling, genetische factoren, oorinfecties, aandoeningen en ototoxische medicijnen.

Behandeling en ondersteuning omvatten gehoorapparaten, cochleaire implantaten bij ernstige gehoorproblemen, en rehabilitatie met gehoortraining en communicatie-ondersteuning. Daarnaast kunnen aanpassingen in de leefomgeving en het gebruik van assistieve luisterhulpmiddelen de functionele gehoorcapaciteit verbeteren. Tijdige detectie en evaluatie dragen bij aan betere spraakverstaanbaarheid en sociale participatie.

---