Fluorverbindingen

Fluorverbindingen zijn chemische verbindingen waarin een of meer fluoratomen gebonden zijn aan koolstof of aan andere elementen. Fluor is het meest elektronegatieve element en de koolstof-fluorbinding is bijzonder sterk, wat fluorverbindingen vaak chemisch en thermisch stabiel maakt. Fluorverbindingen worden doorgaans onderverdeeld in anorganische fluorverbindingen (fluoriden) en organische fluorverbindingen (organofluorverbindingen).

Anorganische fluorverbindingen bestaan uit fluoriden van metaal- of niet-metaalatomen, zoals calciumfluoride (CaF2), natriumfluoride (NaF) en aluminiumfluoride (AlF3). Deze verbindingen spelen een rol in onder andere glazuurvorming, duurzame metalen productie en elektrochemische processen.

Organische fluorverbindingen bevatten koolstof-fluorbindingen. Voorbeelden zijn fluoroalkenes, fluoroaromaten en polyfluorierte verbindingen. Veel organische fluorverbindingen zijn bijzonder stabiel en resistent tegen metabolische afbraak, waardoor ze veel toegepast worden in medicijnen, materialen en oppervlaktebehandelingen. Voorbeelden in praktische toepassingen zijn polytetrafluorethyleen (PTFE, bekend als teflon), fluorpolymeren zoals PVDF, en diverse fluoro-organische reagens in de chemische synthese.

Toepassingen en productie-methoden: fluorverbindingen worden in vele sectoren gebruikt, waaronder elektronica en halfgeleiders (bijvoorbeeld etsen met SF6 en andere fluorhoudende gassen), voedings- en cosmetische industrie (fluoride-additieven in tandverzorging), de metallurgie (koolstof-coatings en corrosiebescherming) en koelmiddelen. In de farmacie dienen fluorgroepen vaak om de farmacokinetiek te verbeteren.

Milieu en veiligheid: sommige fluorverbindingen, met name PFAS en andere per- en polyfluorgehalten, zijn uiterst persistent en kunnen biologisch accumuleren. Dit leidt tot zorgen over blootstelling en milieu-impact en tot regelgeving in diverse regio's. De ontwikkeling richt zich op veiliger alternatieven en afbraakbare fluorhoudende verbindingen.