Dopplerechografie

Dopplerechografie is een niet-invasieve beeldvormingstechniek die gebruikmaakt van het Doppler-effect om beweging van vloeistoffen, vooral bloed, te meten en te visualiseren. Door reflecties van geluidsgolven op bewegende rode bloedcellen verandert de frequentie van het teruggekaatste signaal; uit deze frequentieveranderingen kan de richting en snelheid van de bloedstroom worden afgeleid. In combinatie met grijze B-beeldvorming biedt het beeldvorming met anatomische context plus informatie over de bloedstroom.

Er zijn drie hoofdmodi: kleurendoppler, waarbij stroming in kaart wordt gebracht met kleurcodes op het B-beeld; spectrale Doppler (pulsgolf of continue golf), die de snelheid als functie van de tijd weergeeft en exacte velocity-parameters oplevert; en power Doppler, dat de amplitude van de Doppler-signaal weergeeft en zeer gevoelig is voor lage stroomsnelheden maar geen richting aangeeft.

Indicaties omvatten evaluatie van bloedstroming in slagaders en aders, detectie van stenosen of occlusies, beoordeling van hartfunctie en aangeboren hartafwijkingen, onderzoek van foetale en placentale circulatie, en begeleiding bij vasculaire procedures of hechtingen en implantaten.

Techniek: tussen de huid met gel plaatsen van de transducer; hoek van insonatie bij voorkeur 30-60 graden voor nauwkeurige velocity-bepaling; gebruik van het sample volume bij spectrale Doppler; parameters zoals piek systolische snelheid, diastolische snelheid, resistieve index en pulsatility index.

Veiligheid en beperkingen: over het algemeen veilig, zonder ioniserende straling; energie volgens ALARA-nprincipes. Beperkingen zijn onder meer afhankelijkheid van de operator, hellingsafhankelijkheid van de meting, aliasing bij hoge snelheden en beperkte beeldkwaliteit bij obstakels zoals obesitas of overmatige gasvorming.