Deltalandschappen

Een deltalandschap is een laaggelegen kustgebied aan de monding van een rivier, ontstaan door de afzetting van sediment terwijl de rivier zich splitst in meerdere kanalen. Het landschap kent een netwerk van rivierarmen, kreken en lagunes en biedt een mix van zoetwater-, brakwater- en zoutwaterhabitats. Getijden en relatieve zeespiegelstijging beïnvloeden de vorm en dynamiek ervan.

De opbouw vereist voldoende sedimentaanvoer en ruimte om op te bouwen. Sediment hoopt zich op bij de monding; kanalen verschuiven door avulsie en zo ontstaan nieuwe waterlopen. De hydrologie wordt bepaald door de verhouding tussen zoet- en zoutwater en door waterbeheer en zeespiegelstijging.

Delta’s zijn ecologisch rijk en leveren belangrijke foerageer- en broedplaatsen voor vogels en vissen. De combinatie van wetlands, slikvelden en moerassen levert hoge productiviteit en aanzienlijke biodiversiteit.

Veel deltalandschappen zijn dichtbevolkt en economisch cruciaal voor landbouw, visserij en havens. Ze hebben echter te maken met verzilting, bodemdaling en verhoogd overstromingsrisico door klimaatverandering en menselijke ingrepen, zoals dammen die sedimenttoevoer kunnen verminderen.

Beheer van deltalandschappen richt zich op bescherming tegen overstromingen en behoud van natuur. Instrumenten zijn dijken en sluizen, waterpeilbeheer en herinrichting van land en rivieren. Daarnaast worden steeds vaker natuurgebaseerde oplossingen toegepast, zoals wetlandsherstel, rivierheropening en geïntegreerde kustbescherming.