Circulatieduur

Circulatieduur is een term die in Nederlandse contexten wordt gebruikt om de tijdsduur aan te geven die een stof nodig heeft om een volledige circulatie te maken in een gesloten systeem, zoals het menselijk lichaam of een technisch circuit. In de biomedische en technische literatuur verwijst circulatieduur vaak naar de tijdsinterval between injectie of introductie en het moment waarop de stof weer uit het systeem is teruggekeerd naar een referentiepunt, of naar de duur van één volledige circulatiecirkel.

In de geneeskunde komt de term vooral voor bij de evaluatie van bloedstroom en perfusie. Bij beeldvorming met contrastmiddelen, bijvoorbeeld bij CT- of MRI-scans, kan de circulatieduur helpen bij het beoordelen van cardiale functie en vasculaire doorstroming. Ook in farmacokinetiek en tracerstudies wordt gesproken over circulatieduur als maat voor de distributie en de verwijdering van stoffen in het lichaam.

Metingen van circulatieduur maken gebruik van technieken zoals indicator-dilutie, bolustracking en tijd-attenuatiecurven, vaak geïmplementeerd met beeldvorming (CT, MRI) of vloeistofdynamische metingen. De waarde varieert sterk afhankelijk van factoren zoals weefselsamenstelling, hartfunctie, leeftijd, ziekte en de manier van toediening. In bredere zin kan circulatieduur ook in technische systemen worden gebruikt om de doorstroming en terugvoer van vloeistoffen of gassen te karakteriseren.

Zie ook: circulatie tijd, transitietijd, indicatordilatietheorie, farmacokinetiek.