Blowerdoormetingen

Blowerdoormetingen, ook wel blower-door test genoemd, is een methode om de luchtdichtheid van een gebouw te bepalen door de hoeveelheid lucht die via lekken ontsnapt of infiltreert onder een gecontroleerd drukverschil te meten. Een gecertificeerde ventilator wordt geplaatst in een tijdelijke opening in de gebouwschil en aangesloten op een meetopstelling die druk- en stromingsgegevens registreert. Nadat alle ruimten zijn afgedicht en de testomgeving is ingesteld, wordt een drukverschil gecreëerd (meestal ±50 Pa) terwijl de luchtstroom wordt geregistreerd. Uit de gemeten flow bij dit drukniveau kunnen de lekkages worden berekend en indien nodig worden normalisaties uitgevoerd op basis van het bouwvolume of het bruto vloeroppervlak.

Belangrijke uitkomsten zijn Q50, de luchtdoorstroom bij 50 Pa (uitgedrukt in m3/h), en ACH50, het aantal volumeverbrandingen per uur bij 50 Pa. Een lagere waarde duidt op een betere luchtdichtheid en meestal op minder verwarmings- en koelingsverliezen. Soms worden ook multi-pointmetingen uitgevoerd om invloeden van wind en temperatuurverschillen te corrigeren of om de verdeling van lekken in kaart te brengen.

Standen en toepassingsgebied: blowerdoortesten zijn gestandaardiseerd volgens normen zoals ISO 9972 / EN 13829, die de methode en definities vastleggen. De metingen worden toegepast bij nieuwbouw en renovatie voor energieprestatie, bij certificering en bij het ontwerp van ventilatiesystemen.

Beperkingen: de resultaten kunnen beïnvloed worden door wind, werkende ventilatiesystemen en temperatuurverschillen tussen binnen en buiten. Daarom worden omstandigheden gecontroleerd en waar nodig gecorrigeerd, en soms uitgevoerd bij verschillende weersomstandigheden voor robuuste interpretatie.