Astrofotografie

Astrofotografie is de fotografie van hemellichamen en kosmische verschijnselen. Door lange belichtingen en vaak meerdere opnames kan men zwakke lichtbronnen vastleggen die met het blote oog niet zichtbaar zijn, zoals nevels, sterrenstelsels en planeten in detail. Traditioneel gebeurt dit met een telescoop of telelens en een stabiel montuur dat de aardrotatie compenseert.

Historisch begon astrofotografie met fotografische platen in de 19e eeuw. De opkomst van digitale sensoren maakte langere belichtingen eenvoudiger en nauwkeuriger, waardoor technieken als stacken en kalibratie ingeburgerd raakten.

Uitrusting omvat meestal een camera (DSLR, spiegelloze of een gespecialiseerde astrocamera), een telescoop of lens, en een trackingmontuur (meestal een equatoriaal montuur). Autoguiders, filters voor lichtvervuiling of specifieke emissielijnen (bijv. H-alpha) en een afstandsbediening of computerbesturing verbeteren de nauwkeurigheid en efficiëntie.

Technieken bestaan uit planning van belichtingen, stacken van honderden tot duizenden frames, en kalibratie met donkere, vlakke en bias‑frames. Nauwkeurige focus, goed uitgelijnde tracking en correctie van kleur en ruis zijn essentieel. Voor planeten wordt vaak korte, snelle belichting gebruikt met meerdere frames.

Soorten astrofotografie omvatten brede beelden van de sterrenhemel en de Melkweg, diepe-ruimtenbeelden van nevels en sterrenstelsels, en planetairfotografie met hoge vergroting. Zon- en maanfotografie vereist speciale filters en bescherming.

Uitdagingen zijn onder meer lichtvervuiling, thermische ruis, seeing en weersomstandigheden, stof en vochtigheid, en de noodzaak van stabiele tracking. Post-processing is een belangrijk onderdeel en kan de uiteindelijke afbeelding aanzienlijk verbeteren.

In de praktijk ontstaat een gemeenschap van amateur‑astronomen en clubs die apparatuur en kennis delen. Veel projecten en citizen science‑initiatieven betreffen astrofotografie en gezamenlijke observatie-evenementen.