zeiloppervlakte

Zeiloppervlakte is de totale oppervlakte van alle zeilen die onder wind op een zeilboot gehesen kunnen worden, uitgedrukt in vierkante meters. Deze eigenschap is een belangrijke parameter bij het ontwerpen, vergelijken en inschatten van de prestaties van een schip, omdat meer zeiloppervlak doorgaans meer kracht en snelheid oplevert bij gelijke windomstandigheden.

De zeiloppervlakte bestaat meestal uit het hoofdzeil en het voorzeil. Daarnaast kunnen optionele zeilen, zoals gennaker of spinnaker, de totale oppervlakte vergroten wanneer ze gehesen zijn. De oppervlakte van een driehoekig zeil wordt in theorie berekend als 0,5 × (lengte langs de voorrand) × (lengte langs de onderrand). Bij moderne zeilen kan extra oppervlakte ontstaan door roach (een uitsteek of kromming achterin), waardoor fabrikanten vaak de totale zeiloppervlakte aangeven inclusief dergelijke toegevoegde oppervlakte.

In de praktijk worden verschillende definities gebruikt. Totale zeiloppervlakte (Total Sail Area, TSA) geeft de som van alle zeiloppervlakken bij gehesen zeilen, terwijl in sommige contexten wordt gesproken van Werkende Zeiloppervlakte (Working Sail Area) die vaker geacht wordt tijdens normaal gebruik te gelden. Bij reefing (het kleiner maken van zeilen) neemt de beschikbare zeiloppervlakte af en verandert zo de prestaties.

Een veelgebruikte maatstaf voor prestaties is de zeiloppervlakte- verhoudingswaarde (SA/D), die de zeiloppervlakte relateert aan de verdringing van de boot. Hoe hoger de SA/D, hoe sterker de boot geneigd is te accelereren bij een gegeven windkracht, hoewel interpretatie afhankelijk blijft van ontwerp en gebruik.

Zie ook: zeiltypes, reefing, zeilvoorraad, zeilmerken.