waterstofproductieemissies

Waterstofproductieemissies verwijzen naar de broeikasgasemissies die samenhangen met de productie van waterstof, uitgedrukt als CO2-equivalenten per kilogram waterstof. De hoeveelheid emissies hangt af van de gekozen productiemethode en van de gebruikte elektriciteit bij elektrolyse. Emissies worden ook beïnvloed door de hele levenscyclus en de grenzen van de evaluatie, zoals lekkages in gasstromen en de centrale elektriciteitsmix.

De drie belangrijkste productieconcepten zijn grijze, blauwe en groene waterstof. Grijze waterstof wordt geproduceerd uit aardgas via stoomreforming zonder koolstofafvang; daarmee ontstaan hoge emissies. Blauwe waterstof gebruikt hetzelfde proces maar met koolstofafvang en opslag (CCS), waardoor emissies aanzienlijk lager zijn afhankelijk van CCS-prestaties en lekkages. Groene waterstof wordt geproduceerd door elektrolyse aangedreven door hernieuwbare elektriciteit, wat directe emissies minimaal maakt; de totale emissies hangen echter af van de hernieuwbare capaciteit en eventuele upstream- en infrastructuuremissies.

Emissies worden vaak uitgedrukt op basis van levenscyclusanalyse (LCA), waarbij naast directe procesemissies ook emissies uit de elektriciteitsopwekking, aardgasdistributie en CCS-mechanismen meetellen. Hierdoor kunnen schattingen sterk variëren, afhankelijk van grenzen, data en regionaal energiemixen. Indicatief ligt grijze waterstof in de orde van tien kilogram CO2e per kilogram H2; blauwe waterstof lager, afhankelijk van CCS; groene waterstof kan vrijwel emissievrij zijn bij 100% hernieuwbare elektriciteit, maar in de praktijk variëren de cijfers van nul tot enkele kilogrammen CO2e per kg H2.

Beleid en technologische ontwikkelingen richten zich op verdere reductie via CCS-opties, gebruik van schone elektriciteit, en efficiëntieverbeteringen in elektrolyse en productieprocessen. Certificering en koolstofprijzen spelen een rol bij het aandrijven van deze overgangen.