vrijlatingspercentages

Vrijlatingspercentages is een statistische indicator die in het strafrecht en de justitiële organisatie wordt gebruikt om de omvang van vrijlating uit detentie weer te geven. Het begrip verwijst naar het aandeel van gedetineerden dat binnen een vastgesteld tijdsvenster de gevangenis verlaat, meestal via vrijlating op proef (parole) of via een eerder dan de totale straf beëindiging toegepaste vrijlating. Soms worden ook onderscheidingen gemaakt tussen voorwaardelijke vrijlating en onvoorwaardelijke vrijlating, en tussen vrijlating na afloop van de opgelegde straf en vrijlating onder voorwaarden.

De berekening van vrijlatingspercentages kan variëren. Een veel voorkomende aanpak is het aantal vrijgelaten personen te delen door het aantal gedetineerden in de relevante populatie of door het aantal opnames in een bepaalde periode, soms uitgedrukt per 100 of per 1.000 personen. Verschillende landen of jurisdicties kunnen verschillende definities en tellingswijzen hanteren, waardoor vergelijkingen tussen systemen complex zijn.

Doel en gebruik: vrijlatingspercentages dienen vaak als indicatoren voor de effectiviteit van rehabilitatie, de efficiëntie van het detentiestelsel en het risicomanagement, en worden gebruikt in beleidsdebatten over wetgeving, vrijlatingsregels en resourceniveau van justitiële instellingen. Ze worden meestal aangevuld met andere gerelateerde indicatoren zoals recidive, gemiddelde tijd tot vrijlating en uitkomsten na vrijlating.

Beperkingen: verschillen in wetgeving, vrijlatingscriteria en rapportagepraktijken beperken de vergelijkbaarheid tussen jurisdicties. De interpretatie kan beïnvloed worden door factoren zoals soort misdrijf, leeftijd, geslacht en duur van de straf. Data komen uit nationale statistieken, justitiële instellingen en internationale organisaties.