visserijpraktijken

Visserijpraktijken verwijzen naar de methoden en technieken die worden gebruikt om vis en andere mariene hulpbronnen te vangen. Ze variëren wereldwijd naar regio, soort en technologie, en worden beïnvloed door economische belangen en regelgeving. Doorgaans onderscheiden deskundigen passieve van actieve visserij, en demersale (bodemnabij) visserij van pelagische (in de waterkolom) visserij.

Voorbeelden van passieve praktijken zijn fuiken, vallen en andere netten of vallen die op een locatie wachten tot vis erin zwemt. Actieve visserij omvat methoden waarbij netten of lijnen door het water worden getrokken of gesleept, zoals trawlnetten en lange lijnen, en hand- of pole-and-line-technieken. Pelagische visserij richt zich op de waterkolom en demersale visserij op de bodem; beide kunnen verschillende netontwerpen en werkwijzen gebruiken afhankelijk van doelsoort en diepte.

Impact en beheer: visserij kan leiden tot bycatch (ongewenste vangst), discards en habitatverstoring, evenals overbevissing bij ontoereikende regulering. Beleid en management streven naar meer selectieve netontwerpen, bycatch-reductie, gesloten gebieden, seizoen- en groottebeperkingen en quota. Certificering en traceerbaarheid spelen een rol in marktkeuzes en consumentenvertrouwen. Internationale normen worden ontwikkeld door organisaties zoals de FAO en regionale visserijbeheersorganisaties (RFMOs).

Socio-economische dimensies en trends: visserij is voor veel gemeenschappen een belangrijke bron van inkomen en voedsel. Uitdagingen zijn onder meer IUU-fishing, klimaatverandering en marktdruk. Beleidskaders bewegen richting ecosysteem-gebaseerd beheer en rechten-gebaseerd beheer, ondersteund door betere data, monitoring en technologische innovatie.