videooculografie

Video-oculografie (VOG) is een methode om oogbewegingen te registreren en de blikrichting te kwantificeren aan de hand van video-opnamen van de ogen. Moderne VOG-systemen gebruiken meestal infraroodverlichting en een camera die de pupil en de corneale reflectie (glint) detecteert. Door de relatieve positie van pupil en glint te berekenen, wordt een gaze- of oogbewegingsvector afgeleid. Een calibratie stap, vaak met meerdere punten op een fictief scherm, koppelt de eye-informatie aan specifieke visuele stimuli of objecten.

Verschillende opstellingen bestaan. Een VOG-systeem kan hoofdgestabiliseerd zijn (head-fixed) of draagbaar zijn door middel van een kurk- of brilachtige houder of draagbare bril. Er zijn ook MR-compatibele varianten voor onderzoek in een MRI-scanner. De meeste systemen bieden meerdere kanalen en kunnen horizontale en verticale bewegingen, saccades, fixaties en oogaantrekkingsbuiten nismetingen registreren. Sommige systemen combineren video-oculografie met head-tracking om kleine bewegingen van het hoofd mee te nemen.

Toepassingen van video-oculografie zijn onder meer fundamenteel onderzoek in cognitieve en gedragswetenschappen, neurofysiologie en klinische diagnostiek. Ze worden gebruikt om oogbewegingpatronen te analyseren bij lezen, gezichtsherkenning, visuele aandacht, evenwichtstesten en diagnose van oogaandoeningen zoals nystagmus of strabismus. Daarnaast vindt VOG toepassing in human-computer interaction, gebruikerservaring-onderzoek en simulatie-omgevingen.

Voordelen van VOG zijn de non-invasieve aard en een hoge temporele resolutie, met terugkeer naar realistische omstandigheden mogelijk. Beperkingen zijn afhankelijkheid van belichting, occlusies door wimpers of oogleden, reflecties, lenzen en hoofddruk, evenals calibratie-drift en variatie tussen systemen. Verfijnde algoritmes proberen head- en gaze-beweging te onderscheiden voor nauwkeurige metingen. Vergelijkbare methoden zijn elektro-oculografie (EOG) en scleral-zoekspoeltechniek.