Home

verstoringsintensiteit

Verstoringsintensiteit is een maat voor de sterkte van storingen of verstoringen die een systeem beïnvloeden, bijvoorbeeld elektrische circuits, communicatiekanalen of meet- en controlesystemen. Ze geeft aan hoeveel een storende bron de gewenste signaalniveau of systeemprestaties verstoort. Verstoringen kunnen elektromagnetisch, elektrisch, akoestisch of optisch van aard zijn en kunnen verschillende frequenties en modulatiesubtypes beslaan.

De intensiteit wordt doorgaans gekwantificeerd aan de hand van meetresultaten zoals ruisniveaus, storing-energie of stroombelasting, uitgedrukt

Toepassingsgebieden omvatten elektriciteitsnetten, elektronische apparaten, draadloze communicatie, autosystemen en industriële automatisering. Verstoringsintensiteit beïnvloedt signaalintegriteit, foutkansen,

Beheersing van verstoringsintensiteit gebeurt via afscherming, filtering, grounding, correct kabelontwerp en reeds in de ontwerp- en

in
eenheden
zoals
dBµV,
dBµV/m,
of
dB(A)
voor
geluid,
afhankelijk
van
het
domein.
In
telecommunicatie
en
elektronica
wordt
vaak
gesproken
van
interferentie-tot-ruisverhouding
(SIR)
of
signaal-ruisverhouding
(SNR)
als
verwante
maatstaven.
Validatie
vindt
vaak
plaats
met
meetinstrumenten
zoals
EMI-ontvangers,
spectrum
analyzers
en
EMC-testapparatuur
volgens
internationale
normen
(bijv.
CISPR-normen,
IEC-referenties).
betrouwbaarheid
en
prestaties
zoals
datarates
en
afluisterbeveiliging.
Factoren
die
de
intensiteit
bepalen
zijn
afstand
tot
de
storingsbron,
afscherming,
aarding,
kabelrouting,
frequentie
en
demping.
testfase
toepassing
van
EMC-normen
om
compatibiliteit
en
veiligheid
te
waarborgen.