vermeerderingsmethoden

Vermeerderingsmethoden zijn technieken om planten te vermeerderen en nieuwe individuen te laten ontstaan. Ze omvatten seksuele methoden op basis van zaden en aseksuele methoden die clones opleveren met dezelfde genetische samenstelling als de ouder.

Seksuele vermeerdering (zaadvermeerdering) gebruikt zaden. Ze geeft genetische variatie en kan aanpassingsvermogen vergroten, maar nakomelingen zijn vaak onvoorspelbaar in uiterlijk en groeisnelheid. Ontkieming vereist vaak specifieke omstandigheden zoals vocht, temperatuur en licht.

Aseksuele vermeerdering omvat methoden die clones opleveren. Stekken is de meest gebruikte methode en omvat stengel-, blad- en wortelstekken. Bij stekken spelen vocht, temperatuur en wortelgroeistimulanten vaak een rol. Deling verdeelt een plant in meerdere delen met wortels en scheuten; dit is veel toegepast bij vaste planten en grassen en levert snel meerdere planten op.

Luchtvermeerdering (luchtstek) wordt toegepast bij bomen en struiken, waarbij een tak gedeeltelijk wordt ingesneden en onder vochtige omstandigheden wortels vormt terwijl de tak aan de moederplant blijft zitten. Uitlopers (stolons) en knollen of bollen produceren dochterplanten nabij de moederplant of langs de uitlopers.

Enten is het samenvoegen van onder- en bovengrondse delen van verschillende planten, zodat eigenschappen zoals wortelontwikkeling en bovenste kenmerken worden gecombineerd. Kweek in vitro (micropropagatie) gebruikt weefselculturen onder sterile omstandigheden voor massale, ziektevrije propagatie.

De keuze voor een methode hangt af van soort, gewenste eigenschappen, tempo en kosten. Elke methode heeft eigen voor- en nadelen op het gebied van genetische uniformiteit, vruchtbaarheid en toepassing.