uitvoeringskunst

Uitvoeringskunst, in het Nederlands vaak aangeduid als performing arts, is een verzamelterm voor kunsten die tot uitdrukking komen door live performatieve handelingen in de tijd, meestal voor een publiek. Het omvat disciplines zoals theater, dans, muziekuitvoering, opera, mime, circus, poppentheater en performancekunst, evenals interdisciplinaire vormen waarin spraak, beweging, geluid en ruimte samenkomen.

Belangrijke kenmerken zijn onder meer de tijdgebonden en tijdelijk aanwezige aard, de betrokkenheid van een uitvoerend lichaam en de directe relatie met het publiek. Uitvoeringskunst is sterk afhankelijk van de locatie en ruimte, variërend van traditionele podia tot openbare plaatsen, en legt vaak nadruk op dramaturgie, choreography, regie, scenografie en de wisselwerking met het publiek.

Historisch gezien heeft de uitvoeringskunst een lange traditie die teruggaat tot het oude theater, religieuze rituelen en middeleeuwse forenen. In de moderne tijd ontwikkelden theater, dans en muziek zich verder door professionalisering, technologische vernieuwing en artistieke experimenten. Na de tweede helft van de 20e eeuw ontstonden vele experimentele en interdisciplinaire vormen, waaronder site-specific werk, participatieve performance en digitale of multimediavormen.

Opleiding en infrastructuur spelen een cruciale rol: conservatoria, academies voor muziek, dans- en theatervorming, evenals nationale en lokale theaters, festivals en gezelschappen bieden training en werkgelegenheid. Openbare en private financiering ondersteunen vaak productie, vaardighedenontwikkeling en publieksbereik.

Zie ook: performing arts, theater, dans, muziek, performancekunst.