televisiesysteem

Een televisiesysteem is het geheel van technologie en processen waarmee beeld en geluid via televisiekanalen worden geproduceerd, verzonden en weergegeven. Het omvat zowel de productie in studio’s als de distributie naar eindgebruikers via terrestrische, kabel-, satelliet- en IP-netwerken.

Een televisiesysteem kent drie hoofdonderdelen: de zender en programmaproductie, de signaalverwerking en de ontvanger bij de consument. In de zender worden beeld en geluid vastgelegd en voorbereid voor verzending; in de signaalverwerking vinden codering en compressie plaats en wordt het transportformaat gekozen. Ontvangers decoderen en decomprimeren het signaal en leveren beeld en geluid aan het displayscherm en aan luidsprekers.

Traditioneel bestond televisie uit analoge systemen zoals NTSC, PAL en SECAM. Moderne systemen gebruiken digitale standaarden zoals DVB, ATSC, ISDB en DTMB, afhankelijk van de regio. Het transportsignaal kan via verschillende media worden verzonden: terrestrische uitzendingen (bijvoorbeeld DVB-T/T2), kabel (DVB-C), satelliet (DVB-S/S2) of via IP-netwerken (IPTV/OTT).

Kwaliteit en beveiliging zijn ook vertrekpunten: digitale systemen leveren verschillende beeldkwaliteiten, van SD tot HD en 4K, vaak met HDR. Geluidsformaten variëren van stereo tot meerkanalige opties. Beveiliging en toegangscontrole (Conditional Access) beschermen uitzendsignalen en auteursrechten. Daarnaast groeit streaming en IP-gebaseerde levering, die vaak naast of in plaats van traditionele netwerken wordt gebruikt.

Historisch gezien ontstond televisie in de twintigste eeuw, kreeg kleurentelevisie in de jaren vijftig en onderging de digitalisering in latere decennia. Vandaag vormt de combinatie van kanaalgebonden en IP-gebaseerde distributie de moderne televisiesystemen.