uitzendsignalen

Uitzendsignalen zijn elektromagnetische signalen die door zenders de ruimte in worden uitgezonden om ontvangers zoals radio’s en televisietoestellen te bereiken. De signalen worden via radiogolven verzonden en kunnen over korte of lange afstanden worden ontvangen, afhankelijk van frequentie, vermogen en terrein.

Uitzendsignalen komen in twee hoofdsoorten: analoge en digitale. Analoge uitzendsignalen bestaan uit AM- of FM-modulatie voor radio en analoge videomodulatie voor televisie. Digitale uitzendsignalen gebruiken efficiëntere codering en foutonderdrukking; voorbeelden zijn DAB+ voor radio en DVB-T/T2, DVB-S/S2 en ISDB-T voor televisie.

Drie belangrijkste distributiekanalen zijn terrestriaal, satelliet en kabel. Terrestriale zenders leveren radio- en televisiesignalen via grondgebonden zenders en vereisen vaak line-of-sight. Satellietzenders gebruiken geostationaire satellieten om dekking op grotere afstanden te realiseren. Kabeltelevisie verspreidt signalen via coaxkabel of glasvezel naar abonnee-ontvangers.

Technieken en standaarden bepalen hoe uitzendsignalen worden gevormd, verzonden en ontvangen. Analoge modulatie omvat onder meer AM en FM; digitale modulatie omvat systemen als QPSK, 8PSK en COFDM. Digitale televisiesystemen maken gebruik van videocodecs zoals MPEG-2/4 of HEVC en foutcorrectie. Voor digitale omroep bestaan wereldwijd verschillende normen, waaronder DVB, ATSC en ISDB-T.

Ontvangst en regelgeving: ontvangst kan worden beïnvloed door afstand, topografie, weersomstandigheden en interferentie. Frequenties zijn wereldwijd toegewezen door ITU-R en nationale regelgevende instanties die licenties en kanaalindelingen beheren. Uitzendsignalen vormen een kernonderdeel van massamedia en openbare communicatie-infrastructuur.