spectroskopiemodus

Spectroskopiemodus is een gebruiksfunctie op sommige optische instrumenten die is gericht op het meten en analyseren van de spectrale inhoud van licht in plaats van het genereren van een enkel beeld. In deze modus wordt de intensiteit van licht verdeeld over verschillende golflengten, zodat een spectrum wordt verkregen dat informatie geeft over welke stoffen aanwezig zijn en hoe ze licht manipuleren.

Hoe spectroskopiemodus werkt, varieert per instrument. Veel systemen maken gebruik van een schuif, een disperserend element zoals een rooster of prisma, en een detector zoals een CMOS- of CCD-sensor. Het licht wordt gesplitst in zijn verschillende golflengten en op de detector geregistreerd, waardoor intensiteitswaarden kunnen worden toegewezen aan specifieke wavelengths. Bij beeldende spectroscopie of hyperspectrale systemen wordt vaak een doordachte opstelling gebruikt die voor elke pixel of voor elke beeldpunt een spectrum opvangt, wat leidt tot een drievoudige data-structuur (ruimtelijk en spectraal).

Toepassingen van spectroskopiemodus zijn wijdverspreid en komen voor in chemie, materialenkunde, biologie en milieuonderzoek. Het wordt gebruikt voor materiaalidentificatie, samensettingen van chemicaliën, kwantificatie van concentraties en het volgen van reacties. In de microscopie kan spectroscopie worden toegepast in fluorometrie of Raman-spectroscopie als specifieke modaliteiten binnen het spectroskopiemodus.

Dataanalyse vereist vaak calibratie en correcties. Wavelength calibration met bekende lijnen, correctie voor instrumentrespons en donkere- of flat-fieldcorrecties helpen om betrouwbare spectra te verkrijgen. De kwaliteit van de meting hangt af van de resolutie, het spectrale bereik en de signaal-ruisverhouding, evenals van de complexiteit van de analyse die volgt op de verkregen spectra.