signaalregeling

Signaalregeling is een overkoepelende term die wordt gebruikt voor het proces van het beschermen, vormgeven en afstemmen van elektrische of digitale signalen zodat ze geschikt zijn voor verdere verwerking of gebruik in een systeem. Het doel is om de signaalkwaliteit te waarborgen, storingen te beperken en de nauwkeurigheid en betrouwbaarheid van metingen en besturing te verhogen.

Het omvat diverse technieken zoals signaalconditioning (versterking of verzwakking, filtering, impedantie-matching, niveau-omzetting, galvanische scheiding), conversie tussen analoog en digitaal (ADC/DAC), en technieken voor timing en synchronisatie. Daarnaast zijn er regeltechnische benaderingen zoals terugkoppeling (feedback) en feed-forward om de signaalkenmerken te stabiliseren. Aansluiten bij de gewenste dynamiek, lineaire respons en ruisreductie, en het minimaliseren van distorsie zijn vaak centrale doelstellingen.

Toepassingen bevinden zich in meet- en regeltechniek, sensornetwerken, medische apparatuur, audio- en videotechniek, telecommunicatie en industriële automatisering. In elk domein worden eisen gesteld aan ruisniveau, dynamisch bereik, bandbreedte en latency, wat invloed heeft op de ontwerpkeuzes van signaalregelingen.

Terminologie en scope kunnen per vakgebied verschillen. In technische literatuur wordt de term soms gekoppeld aan signaalconditionering en kan de betekenis verder reiken dan de louter elektronische verwerking, inclusief kalibratie, synchronisatie en validatie.