rookbeheer

Rookbeheer, ook wel rookbeheersing genoemd, is het geheel van maatregelen om de verspreiding en de effecten van rook tijdens een brand te beheersen in gebouwen. Het doel is mensenlevens te beschermen, evacuatie te vergemakkelijken, reddingswerk te ondersteunen en de schade aan goederen en de voortzetting van kritieke functies te beperken.

Rookbeheer omvat zowel passieve als actieve maatregelen. Passieve maatregelen bestaan uit compartimentering met brand- en rookbestendige wanden, deuren en scheidingen die rookdoorslag beperken. Actieve maatregelen omvatten mekanische rookafzuiging en ventilatie, perslucht in vluchtwegen zoals trappenhuizen, rookafvoer- en toevoersystemen, dampers, automatische deuren en rookschermen. Detectie- en alarmsystemen vormen doorgaans een onderdeel van de integrale life-safety-benadering.

Rookbeheer vereist een integrale aanpak in ontwerp en uitvoering. Bij de ontwerpfase wordt een brand- en rookscenarioanalyse gemaakt, rekening houdend met functie, bezetting en gebruik van het gebouw. Men kiest voor een prescriptieve of prestatiegerichte aanpak en streeft naar redundantie en betrouwbaarheid van systemen.

De regelgeving varieert per land, maar gebouwen moeten voldoen aan nationale brandveiligheidsvoorschriften en Europese normen voor rook- en warmtetransport (zoals EN 12101). Onderhoud en regelmatige testen, monitoring en training zijn essentieel om werking te garanderen.

Rookbeheer is vooral cruciaal in hoge gebouwen, grote publieke ruimten en atria, en vereist daarom een goed geïntegreerde aanpak. Het blijft echter afhankelijk van voldoende middelen, redundantie en betrouwbare werking van systemen.