resourcelimieten

Resourcelimieten zijn beperkingen op het verbruik van bronnen zoals CPU-tijd, geheugen, opslagruimte, netwerk en I/O die aan een proces, gebruiker of applicatie kunnen worden opgelegd. Doel is voorkomen dat één partij alle bronnen opeist en zo de stabiliteit of prestaties van anderen schaadt, en om service levels en kosten te beheersen.

Ze kunnen op verschillende niveaus worden toegepast: systeemniveau door het besturingssysteem, applicatieniveau door software zoals databases of web-API’s, en tussenliggende lagen zoals virtualisatie en orchestratieplatformen. Mechanismen omvatten zachte en harde limieten; op UNIX-achtige systemen wordt vaak gebruikgemaakt van soft en hard limits via ulimit en setrlimit, en van controles met cgroups (Linux) of Windows Job Objects. In moderne omgevingen worden container- en cloudtechnologieën gebruikt om resources zoals CPU en geheugen te reserveren via Kubernetes-requests en -limits, of quotas en throttling in opslag- en netwerkdiensten. Rate limiting is een gangbare vorm van resourcelimiet op API- en netwerkniveau, meestal per gebruiker, client of IP.

Voordelen zijn voorspelbaarheid, isolatie tussen workloads en betere capaciteitplanning; nadelen kunnen leiden tot suboptimale prestaties bij strikte limieten of complexe configuratie en monitoringvereisten.

Toepassingsgebieden omvatten besturingssystemen, virtuele machines en containers, cloud-diensten, databases en API-gateways.

Bij het ontwerpen van resourcelimieten moeten organisaties rekening houden met flexibiliteit, monitoring, en duidelijke definities van soft versus hard limits.