reinheidsgraad

Reinheidsgraad is de mate waarin iets vrij is van onzuiverheden of verontreinigingen. De term wordt gebruikt voor stoffen, oppervlakken en omgevingen en geeft aan in welke mate contaminanten afwezig zijn of onder een toegestane limiet blijven. In de chemie en farmacie wordt de reinheidsgraad vaak uitgedrukt als een zuiverheidspercentage of als de maximale concentratie van onzuiverheden (bijv. ppm of ppb). Voor vloeistoffen bepaalt deze maatstaf de bruikbaarheid, stabiliteit en veiligheid van het product.

Bij oppervlakken en materialen verwijst de reinheidsgraad naar de afwezigheid van residuen zoals oliën, polijst- of reinigingsresten. Reinigingstappen en kwaliteitscontrole zijn hierbij cruciaal. Reinigheidstesten kunnen bestaan uit residuanalyse, swipe-tests en oppervlaktemeiingen om aan te tonen dat de oppervlakken voldoen aan eisen.

In cleanrooms wordt de reinheidsgraad vaak gekoppeld aan ISO-niveaus voor deeltjesaantallen in de lucht (ISO 14644). In de elektronica-, farmaceutische-, medische en automotive industrie is een hoge reinheidsgraad vereist om defecten, corrosie of contaminatie te voorkomen.

Metingen van reinheidsgraad gebeuren met analytische technieken zoals chromatografie, spectroscopie en massaspectrometrie om onzuiverheden vast te stellen, evenals fysieke metingen zoals deeltjesaantal per kubieke meter en residu op oppervlakken. Beheer van reinheidsgraad vereist strikte reinigingsprocedures, traceerbaarheid en documentatie, evenals naleving van normen zoals GMP en ISO-standaarden. Een hogere reinheidsgraad verbetert prestaties, betrouwbaarheid en veiligheid, maar brengt strengere kwaliteitscontrole met zich mee.