refractietesten

Refractietesten zijn oogonderzoeken die de optische breking van het oog meten en daarmee de juiste correctie voor brillen of contactlenzen bepalen. Het doel is om afwijkingen zoals myopie (bijziendheid), hypermetropie (verziendheid) en astigmatisme vast te stellen en een zo scherp mogelijk beeld op het netvlies te realiseren.

Objectieve refractie gebeurt zonder actieve input van de patiënt. Daarbij worden metingen verkregen met bijvoorbeeld een autorefractor, die een lichtbundel op het oog laat vallen en een berekening maakt van de juiste brekingsafstand. Retinoscopie is een andere methode, waarbij de arts de reflex van het netvlies observeert en zo een schatting van de refractie maakt. Deze methoden zijn vooral handig bij kinderen of patiënten die niet goed kunnen aangeven wat zij zien.

Subjectieve refractie vereist wel patientfeedback. De patiënt bekijkt een oogkaart of letters op een afstand en geeft aan welke lenssterkte het beste zicht geeft. Met een phoropter (een brilachtige montuur met verwisselbare lenzen) of met trial lenses wordt stap voor stap de correctie verfijnd totdat scherp zien mogelijk is en de ogen comfortabel aanvoelen.

Bij speciale gevallen, zoals bij jonge kinderen of bij sterke accommodatie, kan cycloplegie worden toegepast om de accommodatie tijdelijk te verlammen en zo een nauwkeuriger beeld van de werkelijke refractie te verkrijgen.

Het uiteindelijke resultaat is een prescriptie voor bril of contactlenzen. Refractietesten vormen een essentieel onderdeel van een oogonderzoek en kunnen beperkingen hebben door geringe samenwerking, mediaopaciteiten of pupilgrootte. Ze geven geen diagnose van oogaandoeningen, maar vormen wel de basis voor passende visuele correctie.