referentieconcentratie

Een referentieconcentratie is een niet-regulatieve gezondheidswaarde die dient als referentiepunt bij de beoordeling van blootstelling aan stoffen. Het is een concentratie van een stof in bijvoorbeeld lucht, water of een product die als uitgangspunt wordt gebruikt om de potentiële gezondheidsrisico’s voor mensen te evalueren. De referentieconcentratie fungeert als een screeningswaarde en kan worden toegepast op verschillende blootstellingsroutes, zoals inademing, ingestie en huidcontact.

De waarde wordt afgeleid uit toxicologische gegevens en belangrijke eindpunten, bijvoorbeeld de NOAEL (no observed adverse effect level) of een benchmarkdose, met toepassen van onzekerheids- en interindividuele factoren om onzekerheid en variabiliteit in de populatie te compenseren. Afgeleide referentieconcentraties kunnen gericht zijn op inhalatie- of orale blootstelling en worden vaak afgestemd op realistische blootstellingscenario’s, variërend van dagelijks leven tot beroepsmatige omstandigheden.

In de praktijk worden referentieconcentraties gebruikt door overheden, onderzoeksinstellingen en toezichthouders bij schadelijkheidsbeoordelingen en risicocommunicatie. Ze dienen als hulpmiddel om te bepalen of verdere evaluatie, monitoring of risicobeheer nodig is. Het gaat echter niet om een wettelijke grenswaarde op zich; een referentieconcentratie heeft vooral een bewakende en beslissingsondersteunende functie in risicobeoordelingsprocessen.

Beperkingen zijn onder meer afhankelijkheid van beschikbaarheid en kwaliteit van toxicologische data, variërende blootstellingroutes en populatieverschillen. Desalderzijds bieden ze een gestructureerde manier om blootstelling sneller te interpreteren en prioriteiten te stellen voor maatregelen.