raketverdediging

Raketverdediging is een verzamelnaam voor systemen en procedures die zijn ontworpen om doelen die door raketten worden voortgebracht te detecteren, te volgen en te neutraliseren voordat zij schade kunnen aanrichten. Het omvat waarschuwings- en trackingtechnologie, evenals interceptie en vernietiging van raketten in verschillende fasen van hun vlucht. Doel is bescherming van civiele populaties, kritieke infrastructuur en troepen.

Er bestaan verschillende benaderingen en systemen, afhankelijk van de dreiging en het operationele theater. Interceptoren kunnen ingezet worden in boostfase, middenfase of terminale fase van de vlucht. Voorbeelden van systemen: Aegis Ballistic Missile Defense, een zeewaardig systeem van de Amerikaanse marine; THAAD, voor hoge-altitude intercepties; Patriot PAC-3, vooral voor point defense. In veel regio’s wordt gewerkt aan meerdere lagen en netwerken van sensoren, radars en commandocontroles om samenwerking en redundantie te vergroten.

Raketverdediging kent belangrijke beperkingen. De systemen zijn duur en complex; effectiviteit hangt af van detectie, tracking, hit-to-kill-technologie en tijdige beslissingen. Countermeasures zoals decoys, maneuvering reentry vehicles, salvo-aanvallen en andere tegenmaatregelen kunnen de kans op succesvolle intercept verkleinen. Daarnaast kunnen verzamelingen van raketten en tegenmaatregelen leiden tot escalatie en politieke spanningen.

Historisch ontstond het onderwerp in de periode van de Koude Oorlog. Het ABM-verdrag uit 1972 beperkte de ontwikkeling van dergelijke systemen, maar werd later aangepast en niet langer toegepast door de Verenigde Staten en Rusland. Moderne programma’s richten zich op geïntegreerde verdedigingslagen en samenwerking met bondgenoten, zoals NAVO en Israël, om te beschermen tegen ballistische raketten en te reageren op veranderende dreigingen.