pMHCdetectietechnieken

pMHCdetectietechnieken verwijzen naar de verschillende experimentele methoden die worden gebruikt om peptide‑major histocompatibility complex (pMHC)‐bindingen te identificeren, kwantificeren en karakteriseren. Deze technieken zijn van cruciaal belang voor immunologisch onderzoek, vaccinontwikkeling en de ontwikkeling van immunotherapieën, omdat ze inzicht geven in welke peptiden door MHC‑moleculen worden gepresenteerd en daardoor door T‑cellen herkend kunnen worden.

Een van de meest gebruikte benaderingen is de peptide‑MHC‑tetrameranalyse. Hierbij worden synthetische pMHC‑complexen gekopieerd en gekwantificeerd met een fluorochroom of een biotin‑label, waarna ze via flowcytometrie aan T‑cellen binden. Deze methode maakt directe detectie van antigen‑specifieke T‑celpopulaties mogelijk. Een alternatief is de MHC‑binding assay, waarin radio‑ of fluorescente gelabelde peptiden worden geïncubeerd met solubiele MHC‑moleculen en de affiniteit wordt bepaald door scheidingstechnieken zoals gel‑filtratie of bovenspanningschromatografie.

Massaspectrometrie‑gebaseerde immunopeptidomics heeft recentelijk de mogelijkheid vergroot om het volledige repertoire van endogene pMHC‑complexen in cellen of weefsels te identificeren. Na immunoprecipitatie van MHC‑moleculen worden gekoppelde peptiden losgelaten en geanalyseerd met LC‑MS/MS, wat een onpartijdige, hoogdoorvoerrijke identificatie biedt.

Andere technieken omvatten surface plasmon resonance (SPR) en biolayer interferometry (BLI) voor het real‑time meten van de bindingskinetiek tussen peptiden en MHC, evenals enzymatische ELISA‑formaten die detectie van pMHC‑complexen op cellulaire oppervlakken mogelijk maken. Elk van deze methoden heeft specifieke sterktes en beperkingen wat betreft sensitiviteit, doorvoer en de vereiste hoeveelheid biologisch materiaal, waardoor de keuze afhangt van de onderzoeksvraag en de beschikbare faciliteiten.