oxidatiemiddel

Een oxidatiemiddel (oxidant) is een stof die elektronen accepteert in een redoxreactie en daardoor zelf gereduceerd wordt. De reductant levert elektronen en wordt geoxideerd. Oxidatiemiddelen hebben doorgaans een positieve standaardredoxpotentiaal en kunnen reductanten oxideren onder passende omstandigheden. De sterkte en reactiviteit hangen af van factoren zoals pH, temperatuur en de toestand van de stof (opgelost, gasvormig of vast).

Voorbeelden van oxidatiemiddelen zijn zuurstof (O2), waterstofperoxide (H2O2), kaliumpermanganaat (MnO4−), dicromaat (Cr2O7^2−), hypochloriet en chloridegas (ClO−, Cl2). Daarnaast worden ozon (O3) en periodaat (IO4−) als sterke oxidatoren toegepast. In biologische systemen spelen ook oxiderende termen zoals ijzer(III)-ionen (Fe3+) en nitraat (NO3−) een rol onder bepaalde omstandigheden. In organische chemie worden vaak selectieve of krachtige oxidanten gebruikt, afhankelijk van de gewenste transformatie.

Toepassingen van oxidatiemiddelen zijn onder meer bleken en desinfecteren, waterbehandeling en zuivering van verontreinigingen, ontkleuring van materialen en gebruik als reagentia in synthese en analyse. Ze kunnen ook een rol spelen bij polymerisatie of bij het genereren van radicalen die reacties initiëren.

Veiligheid en opslag: oxidatiemiddelen kunnen brand- of explosiegevaar opleveren wanneer ze in contact komen met brandbare materialen of reductoren. Ze dienen gescheiden bewaard te worden en met passende veiligheidsmaatregelen, labeling en persoonlijke protective equipment gehanteerd te worden.