oppervlaktefinish

Oppervlaktefinish is de uiteindelijke toestand van een oppervlak na een bewerkings- of afwerkingsfase. Het beschrijft hoe glad of ruw een oppervlak is, evenals zijn textuur en visuele uitstraling. De gewenste finish hangt af van functionele eisen (zoals wrijving, afdichting, slijtvastheid, lijmhechting) en esthetische voorkeuren.

Ruwheid en glans zijn kernaspecten van de oppervlaktefinish. Ruwheid wordt vaak uitgedrukt in parameters zoals Ra (gemiddelde arithmetische ruwheid) en Rz (top-naar-dal-verschil). Glans wordt gemeten met een glossmeter. Voor complexe texturen kan ook 3D-oppervlaktetextuur worden beschreven volgens normen zoals ISO 4287 en ISO 1302.

Bereik en methoden: finish kan worden bereikt door mechanische processen zoals draaien, frezen, slijpen, honing of polijsten, en door nabehandelingen zoals anodiseren, galvaniseren of poedercoating en vloeiende coatings. Daarnaast bepalen de ruimtelijke volgorde en de aard van de bewerking de oppervlaktekwaliteit.

Inspectie en specificatie: in technische tekeningen worden vaak Ra-klassenniveaus of glansniveaus vastgelegd. Metingen gebeuren met contactprofilometers (tastende meetkop) of met niet-contactapparatuur zoals optische profilometers.

Toepassingsgebieden: oppervlaktefinish is cruciaal in de metaal- en machine-industrie, automotive, hout- en kunststofbewerking, elektronica en consumentenproducten. Een geschikte finish verbetert prestatie, onderhoud en esthetiek.