ontvangstbereik

Ontvangstbereik is de geografische zone waarin een ontvanger een signaal van een zender onder bepaalde omstandigheden met voldoende betrouwbaarheid kan ontvangen. Het begrip verschijnt in telecommunicatie, radioproductie, en elektronica die afhankelijk is van draadloze overdracht. De omvang van het bereik wordt bepaald door zenderkenmerken (uitgangsvermogen, antenne- gains, verliezen in de zenderketen), de gevoeligheid en selectiviteit van de ontvanger, de gebruikte frequentieband en de propagatieomgeving.

De ontvangst kan variëren door meerdere factoren. Lage frequenties hebben doorgaans een groter bereik dan hoge frequenties, maar hogere frequenties zijn gevoeliger voor bouwmaterialen en obstakels. Het zicht is vaak beperkt door gehoekte of volgebouwde omgevingen; diffractie, reflectie en multipath versterken of verzwakken signalen. Aard en hoogte van antennes, interferentie en het ruisniveau beïnvloeden eveneens de ontvangstzekerheid. Ontvangstbereik verschilt soms van de geplande dekking of service‑gebied, omdat praktijkfactoren zoals bewegende objecten en weercondities de ontvangst tijdelijk kunnen beïnvloeden.

In planning en ontwerp worden voorspellingsmodellen en veldmetingen gebruikt om het bereik te schatten. Modellen zoals vrije‑ruimte, twee-stromen of ITU/Hata‑achtige benaderingen geven indicaties van te verwachten signaalsterkte (uitgedrukt in dBm) en betrouwbaarheid. Praktijkmetingen, zoals drive testing en kaartvorming van signaalsterkte, helpen bij het bepalen van benodigde infrastructuur, zoals extra zendmasten, repeaters of aanpassingen aan antenne-hoogte en -oriëntatie.