onlosmaakbaarheid
Onlosmaakbaarheid is een term die in het Nederlands wordt gebruikt om de eigenschap te beschrijven dat iets niet of nauwelijks kan worden gescheiden in afzonderlijke onderdelen zonder dat de identiteit of functionaliteit ervan verdwijnt. De vorming van het woord is afgeleid van on- (niet) en losmaakbaar (te scheiden). Het concept vindt toepassing in meerdere disciplines en contexten.
In de natuurwetenschappen kan onlosmaakbaarheid slaan op systemen of bindingen die onder normale omstandigheden niet worden
In de systeem- en sociologie ligt de nadruk vaak op emergente eigenschappen: het geheel vertoont kenmerken
In bredere zin wordt onlosmaakbaarheid ook metaforisch gebruikt om relaties, praktijken of instituties te beschrijven die
Zie ook: losmaakbaarheid, onlosmakelijkheid, entanglement (in de context van quantummechanica).