oceanografische

Oceanografie is de wetenschappelijke studie van de oceanen en hun verschijnselen. Oceanografische is het bijvoeglijk naamwoord in het Nederlands dat daarvan afgeleid wordt en betrekking heeft op meetmethoden, instrumenten, data en onderzoeksprogramma’s die met de oceanen te maken hebben.

Het vakgebied omvat meerdere disciplines: fysische oceanografie (stromen, temperatuur, saliniteit, golven), chemische oceanografie (nutriënten, koolstofcyclus, verontreinigingen), biologische oceanografie (mariene organismen en ecosystemen) en geologische of paleo-oceanografie (bodem, sedimenten, tectoniek, geschiedenis van de oceanen). Deze subvelden onderzoeken zowel open oceanen als kustwateren en hun interacties met de atmosfeer en het aardoppervlak.

Methoden en data: oceanografisch onderzoek maakt gebruik van waarnemingen op zee met schepen, boeien en drijvers, en van mobiele en onderwaterapparatuur zoals ROV’s, AUV’s en gliders, evenals satellietobservaties. Verzamelde data worden opgeslagen in internationale databanken en gebruikt voor wetenschappelijke analyses, modelvorming en beleid. Toepassingen: oceanografische kennis is essentieel voor klimaatonderzoek, weersverwachtingen, mariene hulpbronnenbeheer, milieubewaking en calamiteitenrespons. Ze ondersteunt ook offshore-activiteiten, maritieme veiligheid en duurzaam kustbeheer.

Geschiedenis en context: Oceanografie ontstond in de 19e eeuw door expedities en technologische innovaties in meetmethoden. Tegenwoordig is het een internationaal, interdisciplinair vakgebied waarin fysische, chemische, biologische en geologische inzichten samenwerken aan een beter begrip van de oceanen en hun rol in het aardse systeem.