normalisatieorganisaties

Normalisatieorganisaties zijn instellingen die normen en standaarden ontwikkelen, publiceren en bevorderen voor producten, diensten, processen en systemen. Doel is om veiligheid en kwaliteit te waarborgen, interoperabiliteit te verbeteren en handel mogelijk te maken. De normen zijn doorgaans vrijwillig, maar kunnen in wetten, voorschriften of aanbestedingen als referentie of eis worden gebruikt.

Organisaties bestaan op internationaal, regionaal en nationaal niveau. Internationaal bekend zijn ISO (International Organization for Standardization) en IEC (International Electrotechnical Commission), die talloze normen publiceren voor uiteenlopende sectoren. Regionale Europese normen komen vaak van CEN (European Committee for Standardization), CENELEC (European Committee for Electrotechnical Standardization) en ETSI (European Telecommunications Standards Institute). Nationale normalisatie-instituten brengen internationale en Europese normen onder lokale omstandigheden uit en ondersteunen implementatie; voorbeelden zijn NEN in Nederland, DIN in Duitsland, BSI in het Verenigd Koninkrijk en AFNOR in Frankrijk.

Het ontwikkelproces verloopt meestal via technische commissies met vertegenwoordigers uit industrie, wetenschap, overheid en consumentengroepen. Na evaluatie en consensus wordt de norm gepubliceerd en beschikbaar gesteld. Veel normen worden regelmatig herzien om technologische ontwikkelingen bij te houden.

Conformiteit met normen kan worden aangetoond via tests, inspectie en certificering door erkende beoordelaars; de onafhankelijkheid en bekwaamheid van deze beoordelaars wordt vaak door accreditatie-instellingen gewaarborgd. Normen dragen bij aan interoperabiliteit, productveiligheid, milieuprestaties en maatschappelijke verantwoordelijkheid, maar critici wijzen op regeldruk en mogelijke belemmeringen voor innovatie.