normaalfasechromatografie

Normaalfasechromatografie is een vorm van chromatografie waarbij de stationaire fase polair is en de mobiele fase relatief apolair. De scheiding berust op de verschillende affiniteiten van stoffen voor de polaire stationaire fase: polarere verbindingen hechten sterker aan de stationary phase en elueren doorgaans langzamer dan minder polaire verbindingen.

De meest gebruikte stationaire fasen zijn silicagel en alumina (aluminiumoxide), meestal in fijnkorrelige vormen. Deze materialen bieden polariteit en adsorptiekinetiek die moleculaire interacties zoals waterstofbinding en dipoolkrachten mogelijk maken met de te scheiden stoffen. De mobiele fase bestaat uit niet-polaire oplosmiddelen zoals hexaan of heptaan, vaak met polarere modifiers zoals ethylacetaat, dichloormethaan of aceton toegevoegd om de retentie en oplossingssnelheid te sturen. In zowel planar chromatography (TLC/HPTLC) als kolomchromatografie kan men de polariteit van de mobiele fase geleidelijk verhogen om verschillende componenten te elueren.

Toepassingen van normaalfasechromatografie omvatten de scheiding van niet- tot licht polaire verbindingen zoals koolwaterstoffen, aromatische verbindingen, pigmenten en sommige farmaceutische tussenproducten. In vergelijking met reversed-phase gebruikt normaalfase een polaire stationaire fase en een relatief apolaire mobiele fase, waardoor polariteit een belangrijke discriminant blijft.

Voordelen en beperkingen: normaalfasekan goede scheiding bieden voor bepaalde polaire verbinden en is populair voor planare chromatografie en onderwijsdoeleinden; nadelen zijn gevoeligheid voor vocht en onzuiverheden, minder robuust bij waterige monsters en vaak strengere vereisten aan oplosmiddelen en opslag. TLC-toepassingen zijn snelle kwalitatieve analyses en worden veel gebruikt in educatieve contexten.