nabijheidssensor

Een nabijheidssensor is een sensor die de aanwezigheid of nabijheid van objecten detecteert zonder fysiek contact te maken. Hij maakt gebruik van technieken zoals straling, elektromagnetische velden of geluid om veranderingen in de omgeving te registreren.

Werking en typen: Nabijheidssensoren kunnen op verschillende principes werken. Infrarood of optische sensoren zenden licht uit en meten reflectie of onderbreking van het signaal. Inductieve sensoren detecteren metalen objecten door veranderingen in een magnetisch veld rond een spoel. Capacitatieve sensoren meten veranderingen in de capaciteit tussen twee geleiders wanneer een object in de nabijheid komt. Hall-effect sensoren detecteren magnetische velden en worden vaak gebruikt voor positie- of snelheidsdetectie. Ultrasone sensoren zenden geluidsgolven uit en berekenen afstand via de teruggekaatste echo. Sommige sensoren combineren deze principes voor verschillende toepassingen.

Toepassingen: Nabijheidssensoren worden veel toegepast in consumentenelektronica (zoals smartphones om het scherm uit te schakelen wanneer het tegen het oor wordt gehouden), in voertuigen voor parkeersensoren en rijhulpsystemen, en in industriële automatisering en robotica voor detectie van nabijgelegen objecten zonder contact.

Voordelen en beperkingen: De belangrijkste voordelen zijn contactloze detectie, snelle respons en weinig mechanische slijtage. Beperkingen kunnen bestaan uit gevoeligheid voor stof, stof- en vochtige omgevingen, invloeden van licht of magnetische velden, en afhankelijkheid van het materiaal van het gedetecteerde object. De keuze van principe hangt af van afstandsbereik, objecttype en omgevingscondities.