moskee

Een moskee is een gebouw bestemd voor de uitoefening van de islamitische aanbidding en het gemeenschapsleven van moslims. Het dient als locatie voor het dagelijkse gebed (salat), het vrijdaggebed (Jumu’ah) en voor onderwijs, sociale activiteiten en ontmoetingen binnen de gemeenschap.

Etymologie: De Nederlandse term moskee is afkomstig van het Franse mosquée, via het Arabische masjid. De naam verwijst naar een plaats waar moslims samenkomen om te bidden en rituelen uit te voeren, richting Mekka.

Architectuur en inrichting: Een moskee bevat doorgaans een gebedshal die is gericht naar de richting van Mekka (de qibla). Een mihrab markeert deze richting en een minbar biedt de preekstoel voor de imam. Veel moskeeën hebben aparte ruimten voor rituele wassing (wudu) en soms een minaret, hoewel een minaret niet verplicht is en niet in alle gebouwen aanwezig is. Decoraties bestaan vaak uit kalligrafie, geometrische patronen en panelen met tekst uit de Koran. Het ontwerp varieert sterk per regio en tijdperk en kan zowel traditioneel als modern zijn.

Functie en activiteiten: Naast het vervullen van gebeden fungeren moskeeën als centra voor religieus onderwijs, jeugdwerk, sociaal-maatschappelijke dienstverlening en interreligieuze dialoog. Veel moskeeën organiseren rondleidingen en informatieve sessies voor bezoekers. De inrichting kan gendergerelateerde ruimten en zetels voor vrouwen en mannen bevatten, afhankelijk van de specifieke gemeenschap.

Geschiedenis en spreiding: De eerste moskeeën ontstonden in de vroege islamitische periode. Sinds de 20e eeuw zijn moskeeën wereldwijd gebouwd, ook in landen met minderjarige moslimgemeenschappen. In Nederland en andere westerse landen zijn velen ontstaan door migratie en groeiende diaspora-gemeenschappen, met gebouwen variërend van traditionele tot moderne architectuur.