materiaalglans

Materiaalglans is een eigenschap van een oppervlak die de hoeveelheid en aard van het door het oppervlak gereflecteerde licht bepaalt. Het beschrijft hoe scherp of zacht de reflectie is en wordt doorgaans uitgedrukt als glansniveau of glansgraad. Glans is niet hetzelfde als kleur; een oppervlak kan glanzend en eenderkleurig zijn of juist donker en reflecterend lijken. De glans is vooral afhankelijk van hoe glad en gepolijst het oppervlak is, en kan worden beïnvloed door de samenstelling van de toplaag, pigmenten en additieven, evenals door ruweheid en micro-structuur van het substraat.

Specifieke gladheid wordt gemeten met een glansmeter en uitgedrukt in gloss units (GU). De meest gangbare meetpunten zijn 20° en 60° (voor glanzende oppervlakken), soms ook 85° voor laagglans. Internationale normen zoals ISO 2813 en ASTM D523 bepalen de meetmethode en de tolerantie. Een hoge glans (hoogglans) heeft doorgaans GU-waarden dicht bij 80–100 bij 60°, terwijl semi-glans en satijn tussen ongeveer 20–70 vallen en mat vaak lager dan 20 is.

Factoren die glans bepalen zijn onder meer de vlakheid en ruweheid van het oppervlak, de refractieve index van de materiaallaag, de aard van de coating en de aanwezigheid van texturen of poriën. Dekkingslagen, polijstbehandeling en slijtage kunnen de glans onder de levensduur veranderen.

Toepassingen bevinden zich veelal in schilder- en afwerktechnieken voor metalen, keramiek en kunststoffen, voertuigen, meubels en consumentenproducten. Onderhoud en slijtage kunnen glans verminderen; polijsten of vernieuwen van de afwerking is vaak vereist om een gewenste glans terug te brengen.