Home

mandaatstaten

Mandaatstaten verwijst naar de staten die na de Eerste Wereldoorlog mandaat kregen over voormalige Duitse en Ottomaanse gebieden, onder toezicht van de Liga der Volken. Het mandaatstelsel was bedoeld om deze gebieden stap voor stap voor te bereiden op onafhankelijkheid en onder internationale verantwoordelijkheid te blijven handelen. De term benadrukt de opdracht om namens de internationale gemeenschap te handelen en de belangen van de inwoners te beschermen.

De juridische basis lag in het Covenant van de Liga der Volken, met artikel 22 als belangrijkste

Enkele voorname voorbeelden van mandaatsgebieden waren het Britse mandaat over Palestina en Transjordanië (jordaan-regio) en het

Het mandaatstelsel werd bekritiseerd als vorm van kolonialisme onder een internationale legitimatie. Na de Tweede Wereldoorlog

grondslag.
Mandaatgebieden
konden
in
drie
klassen
worden
ingedeeld
(A,
B
en
C),
afhankelijk
van
de
voorgestelde
termijn
en
mate
van
autonomie.
De
mandaatmachten
–
waaronder
het
Verenigd
Koninkrijk,
Frankrijk,
Australië,
Nieuw-Zeeland,
België
en
Zuid-Afrika
–
moesten
toezicht
houden
op
bestuur,
ontwikkeling
en
bescherming
van
de
bewoners
en
bijdragen
aan
hun
toekomstige
zelfbeschikking.
Franse
mandaat
over
Syrië
en
Libanon
in
het
Midden
Oosten,
evenals
delen
van
Afrika
en
de
Stille
Oceaan
zoals
Tanganyika,
Kamerun,
Togoland
en
enkele
Pacificische
eilanden.
De
praktijk
verschilde
per
gebied
en
tussen
de
klassen,
maar
overal
stond
de
verplichting
centraal
om
de
leefomstandigheden
te
verbeteren
en
de
grondslag
voor
onafhankelijkheid
te
leggen.
werd
het
stelsel
beëindigd
en
vielen
de
mandaatgebieden
onder
de
Verenigde
Naties
en
de
Trusteeship
Council;
velen
bereikten
daarna
zelfstandig
staatsverband
en
onafhankelijkheid
in
de
decennia
daarna.