magneetstriplezer

Een magneetstriplezer is een elektronisch apparaat dat gegevens uitleest van een magneetstrip die op kaarten of etiketten is aangebracht, bijvoorbeeld op krediet- en betaalkaarten, toegangspassen of vervoerbiljetten. De magneetstrip bevat meerdere sporen met gecodeerde gegevens. Veelvoorkomende configuraties zijn twee sporen, soms drie.

De werking berust op een leeskop die de magnetische fluxveranderingen langs de strip omzet in een elektrisch signaal. Dit signaal wordt door een analoog- en digitaal-frontend omgezet en vervolgens gedecodeerd door een microcontroller of verwerkingseenheid. De uitgelezen gegevens worden via een host-interface aangeboden aan een aangesloten computer of systeem, bijvoorbeeld via USB, seriële aansluitingen (RS-232), UART, of I2C. Bij veel readers kunnen de sporen afzonderlijk worden uitgelezen en gecombineerd tot de eindset data die de host verwacht.

Internationale standaarden regelen de indeling en het formaat van magneetstrips en de bijbehorende lees- en schrijfacties. De belangrijkste normen zijn ISO/IEC 7810 (kaartvorm en afmetingen) en ISO/IEC 7811 (magnetische stripes, sporen, en datacommunicatie). Data op sporen wordt vaak in ASCII of BCD-gecodeerde vorm opgeslagen, met foutdetectie zoals LRC; spoorindeling verschilt per toepassing (bijv. spoor 1 voor alfanumerieke data, spoor 2 voor numerieke data).

Toepassingen zijn onder meer betalingstransacties, toegangscontrole, en openbaar vervoer. Veiligheidsrisico’s bestaan doordat magneetstrips kunnen slijten of skimming mogelijk is; moderne systemen combineren vaak magneetstripes met aanvullende beveiliging zoals encryptie of alternatieve kaarttechnologieën.

Historisch gezien ontwikkelde de magneetstriptechnologie zich in de tweede helft van de twintigste eeuw en werd wereldwijd breed toegepast in bank- en toegangsproducten. Een magneetstriplezer vormt de kern voor het uitlezen van deze opgeslagen gegevens.