macrosimulatie

Macrosimulatie is een benadering van simulatiemodellering die op macroniveau de werking van een systeem beschrijft door gebruik te maken van geaggregeerde variabelen zoals totaalbedragen, gemiddelden en verdelingen over groepen. Het modelleert hoe grote systemen reageren op veranderingen in factoren zoals beleid, prijzen of technologische ontwikkelingen, zonder individuele kenmerken van alle eenheden te modelleren.

Toepassingsgebieden: economische beleidsanalyse (bijvoorbeeld de effecten van belastinghervormingen op BNP, werkgelegenheid en inkomstenverdeling), transportplanning (verkeersvraag, infrastructuurbehoefte), energie- en milieubeleid (koolstofemissies, energievraag), demografische en sociale planning.

Methoden: systeemdynamica, input-outputanalyse (Leontief), computable general equilibrium (CGE), en dynamische of statistische simulatiemodellen met scenarioanalyse. Macro-modellen werken met aggregate parameters en vaak met differentiaal- of stochastische elementen.

Gegevens en validatie: afhankelijk van nationale rekeningen, betalingsbalans, productie- en consumptiecijfers, prijspaden en demografische trends. Calibratie en validatie gebeuren tegen historische tijdreeksen en steekproefgegevens; onzekerheid wordt vaak behandeld via gevoeligheidsanalyses.

Voordelen en beperkingen: macro-modellen kunnen grootschalige effecten en lange termijntrends vatten en zijn rekenkundig efficiënt voor beleidsondersteuning. Nadelen zijn verlies aan granulariteit en heterogeniteit, en afhankelijkheid van aggregatiekeuzes en aannames.

Relatie met microsimulatie: macro-simulaties beschrijven collectieve patronen en geven overzicht van beleidsimplicaties, terwijl microsimulaties individuele gedrag en verdelingen in detail modelleren. In de praktijk worden soms combinaties toegepast.