luchtdichtheidsmetingen

Luchtdichtheidsmetingen zijn metingen van de luchtdichtheid van een gebouw of onderdeel daarvan, waarbij de hoeveelheid lucht die door de enveloppe lekt onder gecontroleerde drukverschillen wordt bepaald. Doel is inzicht te krijgen in de kwaliteit van de afdichting, het potentieel energieverlies en de te nemen maatregelen voor verbetering.

De meest gebruikte methode is de blower door test. Een gecalibreerde ventilator wordt in een openingssituatie in de bouwluchtafsluiting geplaatst en zorgt voor een gecontroleerd drukverschil tussen binnen en buiten. Meestal wordt een drukverschil van 50 pascal aangehouden; de benodigde luchtstroom om dit verschil te handhaven levert de maatvoering op. De resultaten worden vaak uitgedrukt als Q50 (lekkage-energieverbruik per tijdseenheid) en soms als n50 (aantal vervangingen per uur bij 50 Pa, ACH50). In veel gevallen worden aanvullende tests uitgevoerd om lekpatronen te lokaliseren.

Procedureel gezien wordt de te testen ruimte zo veel mogelijk afgedicht, waarna de blower door het gewenste drukniveau regelt en de luchtdoorlaat bepaalt. Er wordt rekening gehouden met achtergrondlekken en omgevingscondities zoals wind en temperatuur. Naast de droge meting kunnen rook- of fijnmazige lekkagescans (rookpennen, thermografie) worden toegepast om lekpunten zichtbaar te maken. De uitkomsten worden vergeleken met normen, richtlijnen of energieleisen en dienen als basis voor verbetermaatregelen.

Standards en interpretatie: de werking van de blower door test wordt wereldwijd gedekt door normen zoals ISO 9972 en EN 13829. Lokale regelgeving en bouwvoorschriften kunnen aanvullende eisen stellen. De resultaten worden gebruikt bij bouw- en renovatietoepassingen, energielabels en kwaliteitscontrole bij opleveringen. Luchtdichtheidsmetingen geven een objectieve indicatie van de bouwkundige kwaliteit en kunnen gericht bijdragen aan energiebesparing en comfort.