loudnessnormering

Loudnessnormering is het proces waarbij het geluidsniveau van audio zo wordt aangepast dat de perceptie van luidheid consistent blijft over verschillende programma’s, zenders en apparaten. Het doel is een uniforme luisterervaring te bieden en abrupte volumeverschillen te voorkomen tussen bijvoorbeeld programma en advertenties of tussen verschillende platforms.

Het meten van luidheid gebeurt met gespecialiseerde algoritmen, meestal gebaseerd op ITU-R BS.1770. De belangrijkste maat is LUFS (Loudness Units relative to Full Scale), vaak uitgedrukt als integrale luidheid over een programma. Naast integrale luidheid spelen ook het luidheidsbereik (LRA) en de maximale True Peak (TP) een rol. Voor een realistische perceptie wordt vaak pre-filtering toegepast en wordt bij lange stilteperioden valse sturende effecten vermeden via gating.

Standaarden en doelwaarden verschillen per regio. In Europa wordt veel gewerkt volgens EBU R128, met een doelintegrale luidheid van circa -23 LUFS en een beperking op True Peak. In de Verenigde Staten ligt een veelgebruikte referentie bij circa -24 LKFS, onder ATSC-standaarden en in overeenstemming met regelgeving rond afspeelvolume. Streamingplatforms passen doorgaans loudnessnormering toe zodat de afstand tussen nummers of content minder schokkerig is; dit gebeurt vaak automatisch tijdens distributie of encoding.

Praktische uitvoering omvat het meten van de program output, het toepassen van een passende gain of limiters, en het controleren van TP om clipping te voorkomen. Loudnessnormering is een gevestigde praktijk in televisie, radio en digitale media en helpt om consistente luisterervaring te bieden, ongeacht het bronmateriaal of het afspeelapparaat.