langetermijninkomensgroei

Langetermijninkomensgroei is de langjarige ontwikkeling van het gemiddelde inkomen per persoon, meestal uitgedrukt in reële termen en per hoofd van de bevolking. In de economie verwijst het naar de trendmatige groei van welvaart over decennia, waarbij kortdurende conjunctuurschommelingen worden genegeerd. Een veelgebruikte maatstaf is de groei van reële bbp per capita, maar ook mediane disposable income kan worden gebruikt om de welvaart voor huishoudens weer te geven.

Metingen van langetermijninkomensgroei combineren nationale rekeningen, bevolkingsstatistieken en prijsindices. Om de trend te isoleren wordt vaak gezocht naar een potentieel of trendmatige groei, waarbij kortdurende rimpels door statistische methoden worden gladgestreken. Belangrijke afwegingen zijn keuze voor nomineren versus reële termen, en per hoofd van de bevolking versus totale inkomsten.

De belangrijkste determinant zijn productiviteitsgroei en de verhouding tussen werkende en niet-werkende inwoners. Factoren die daarop inwerken zijn investering in kapitaalgoederen, onderwijs en vaardigheden, technologische vooruitgang, innovaties, werkgelegenheid en arbeidsdeelname, evenals institutionele kwaliteit en macroeconomisch beleid. Demografische ontwikkelingen, inkomensverdeling en milieu- en conjuncturele omstandigheden spelen ook een rol.

De langetermijninkomensgroei heeft directe gevolgen voor leefstandaarden, armoede en intergenerationele welvaart. Een rechtvaardige groei vereist aandacht voor inkomensverdeling en inclusie, naast structurele factoren zoals onderwijs en technologische vooruitgang. Beleid dat langetermijninkomensgroei ondersteunt, richt zich op productiviteitsverhoging, investeringen in menselijke en fysieke kapitaalgoederen, gezonde arbeidsmarkten en stabiele macrofinanciële condities; tegelijkertijd wegen milieu- en duurzaamheidsoverwegingen mee. Variatie tussen landen en regio’s ontstaat door verschillen in demografie, instituties en historische groeipatronen.