kapitaalsstructuur

Kapitaalsstructuur verwijst naar de samenstelling van de financiering van een onderneming: de manier waarop activa worden gefinancierd met vreemd vermogen en eigen vermogen. De structuur bepaalt de financiële risico’s en de kosten van kapitaal en kan de waarde van het bedrijf beïnvloeden.

De belangrijkste financieringsbronnen zijn vreemd vermogen (langlopende leningen, obligaties, kredieten) en eigen vermogen (aandelenkapitaal, ingehouden winsten). Hybride instrumenten zoals converteerbare schuld of preferente aandelen kunnen tussenposities innemen. De verhouding tussen deze bronnen wordt vaak aangeduid als leverage of gearing.

De kapitaalsstructuur beïnvloedt de WACC, de gewogen kosten van kapitaal. Rente op vreemd vermogen is doorgaans aftrekbaar voor de vennootschapsbelasting, waardoor de after-tax kosten dalen. Eigen vermogen vereist een hoger rendement, omdat aandeelhouders het risico dragen. Meer schuld kan de waarde verhogen door het belastingvoordeel, maar vergroot ook faillissementsrisico en financierskosten.

Er bestaan verschillende theoretische benaderingen. De trade-off theorie stelt een optimale structuur vast door afweging van belastingvoordelen en faillissementsrisico’s. De pecking order theory houdt rekening met informatie-asymmetrie en stelt dat bedrijven interne fondsen prefereren boven schuld en eigen vermogen.

Factoren die de optimale structuur beïnvloeden zijn onder andere het bedrijfsrisico, groeivooruitzichten, kasstroomstabiliteit, activavorm, sector en marktomstandigheden, fiscale regels en regelgeving, en de voorkeuren van management voor flexibiliteit en controle.

Praktisch monitoren bedrijven onder andere debt-to-equity ratio, rente-dekking en de spreiding van schulden over korte en lange termijn. Het doel is een kosteneffectieve financiering die waarde toevoegt en tegelijk solvabiliteit behoudt.