interpretatiekaders

Een interpretatiekader is een verzameling concepten, theorieën en normatieve aannames die als lens dienen om verschijnselen te begrijpen en data te interpreteren. Het fungeert als een richtsnoer voor het verzamelen, analyseren en presenteren van resultaten.

Het doel van een interpretatiekader is om richting te geven aan onderzoek: het helpt bij het formuleren van vragen, het benoemen van relevante thema’s en variabelen, en het toetsen van interpretaties tegen een afgesproken referentiekader. Het kader maakt duidelijk welke aannames en perspectieven worden gehanteerd en scheidt interpretatie van louter beschrijving.

Een interpretatiekader bestaat uit theoretische perspectieven, kernconcepten en de normen en grenzen waarbinnen interpretatie plaatsvindt. Het kan breed of onderwerpgebonden zijn, afhankelijk van de discipline en onderzoeksdoel. Vaak wordt onderscheid gemaakt tussen een breder theoretisch kader en een specifieker interpretatiekader voor een onderwerp.

Toepassing gebeurt door het kader expliciet te maken en te verwerken in de methodologie en analyse. Auteurs documenteren waarom bepaalde concepten zijn gekozen, hoe data worden gecodeerd en hoe interpretaties in relatie staan tot het kader. Reflexiviteit en, waar mogelijk, triangulatie worden genoemd als manieren om bias te verminderen.

Voorbeelden: in mediastudies kan een interpretatiekader bestaan uit kritische theorie of discourse analysis; in sociologie uit een structureel-functionele of postkoloniale lens; in geschiedenis uit politieke of economische interpretatiekaders.

Kritiek en beperkingen: interpretatiekaders brengen vooroordelen met zich mee en kunnen interpretatie beperken als ze te star zijn. Transparantie, verantwoording en het bespreken van alternatieve kaders zijn essentieel om de redelijkheid van de interpretaties te waarborgen.