inhoudsbepaling

Inhoudsbepaling is het proces waarbij de hoeveelheid van een stof in een Monster of de netto-inhoud van een verpakking wordt vastgesteld. In de analytische chemie gaat het om de kwantificatie van een specifieke component in een steekproef, zoals een actief bestanddeel in een geneesmiddel, een conserveermiddel in voedsel, of een verontreiniging in water. Het begrip wordt ook toegepast op controles van verpakking en etikettering ter bescherming van consumenten.

Veel gebruikte methoden voor inhoudsbepaling zijn gravimetrie (metingen gebaseerd op massa), volumetrie of titrimetrie, en verschillende spectroscopische technieken (zoals UV-Vis en IR) voor kwantificatie. Daarnaast worden chromatografische technieken (zoals HPLC en GC) en elektrochemische of enzymatische assays toegepast, afhankelijk van de aard van de stof, de matrix en de gewenste nauwkeurigheid. De keuze van methode wordt bepaald door factoren zoals de concentratie, de complexiteit van de aanwezigheid van andere stoffen en de vereiste detectiegrenzen.

Bij inhoudsbepaling hoort doorgaans een reeks procedures: monsters voorbewerken en prepareren, de meetuitvoering uitvoeren, en rekenen aan de hand van calibratiecurves om de hoeveelheid te kwantificeren. Belangrijke concepten zijn nauwkeurigheid, precisie, detectie- en quantificatiedrempels en de traceerbaarheid van metingen aan referentie-materialen. Methodes worden, waar mogelijk, gevalideerd volgens relevante normen om reproduceerbare en betrouwbare resultaten te garanderen. In de context van verpakkingen vereist inhoudsbepaling vaak controle van de netto-inhoud en naleving van wettelijke eisen omtrent etikettering en consumentenbescherming.