huidkweek

Huidkweek is een medische techniek waarbij cellen van de huid buiten het lichaam worden vermeerderd tot dunne huidlagen die op een wond kunnen worden aangebracht. Meestal gaat het om keratinocyten uit de epidermis, eventueel aangevuld met dermale fibroblasten, die op een voedingsbodem met een feederlaag groeien. De cellen kunnen autoloog zijn (van dezelfde patiënt) of allogeen (van een donor). Een bekende toepassing is de cultured epidermal autograft (CEA), waarbij een eigen huidlaag uiteindelijk op de patiënt wordt getransplanteerd.

Het proces begint met een klein huidbiopt, meestal onder lokale verdoving. De cellen worden in het laboratorium gekweekt, en na enkele weken ontstaat een of meerdere huidplaten die op het voorbereide wondbed kunnen worden geplaatst. Dit is vooral bruikbaar bij uitgebreide brandwonden of wonden waarbij het eigen donorgebied beperkt is.

Voordelen van huidkweek zijn onder meer de mogelijkheid om grote oppervlakken te dekking met beperkt donorweefsel en soms betere littekenkwaliteit bij grote defecten. Nadelen zijn onder meer langere voorbereidingstijd, kwetsbare grafts die fragiel zijn tot genezing, risico op infectie, hogere kosten en de behoefte aan gespecialiseerde faciliteiten en technologische ondersteuning.

Historisch gezien werden huidkweken ontwikkeld in de tweede helft van de twintigste eeuw, met pioniers als Howard Green, en sindsdien verder ontwikkeld met verbeterde materialen en technieken. Toekomstige ontwikkelingen richten zich op vollere huidlagen, gecombineerde dermale-epidermale substituten en innovaties zoals 3D-bioprinting en geavanceerde biomaterialen.